20 mrt Locals in Toscane tijdens het Coronavirus – Caroline Deckx

Caroline Deckx ruilde eind vorige eeuw het Limburgse Retie voor Pistoia in waar ze samen met haar man Marco en hun 2 kinderen Marta en Emma woont.

Samen met Marco werkt ze in de hotelsector in Florence, één van de sectoren die het vroegst en het hardst werd getroffen door het Coronavirus.

In het centrum van Pistoia verhuren ze sedert kort een appartementje, Poppy’s House genaamd.

Hieronder beschrijft ze haar ervaringen en hoe ze momenteel het Coronavirus ten tijde van de quarantaine beleeft.

Januari 2020 en ervoor

Werk, stress, organisatie, kinderen, tijd … geen tijd. Waarom?

Februari Coronavirus

Men stopt er niet over: China, Italië, annuleringen komen binnen, bang, onzekerheid…dit gaat ons toch niet raken?

Eind februari hebben we een citytrip naar Londen gepland, hopelijk gaat die door, we kijken er al zo lang naar uit. Maar neen, afgelast. In plaats van te vliegen naar Londen rijden we dan maar met de auto naar Napels.

Ondertussen in het hotel blijven de annulaties binnenkomen. In Napels genieten we nog van 5 dagen familietijd en samenzijn, zo lang naar verlangd. Tijdens het jaar zien we elkaar normaalgezien nooit een hele dag samen behalve tijdens het verlof. In het weekend, alsook op alle feestdagen moeten we altijd werken.

Blij dat Opa en Oma vanuit België in april komen, blij dat we samen met mijn zus in juli op vakantie kunnen. Maar een klein vogeltje denkt soms: zal dit allemaal vernietigd worden?

Begin maart – 4/5/6 maart

Werk…het wordt erger en erger, Human Resourses heeft een reünie gepland voor het personeel. We worden verplicht om al onze verlofdagen op te pakken…nog drastischer dan al een paar weken geleden…de situatie verandert iedere dag.

5 maart: de overheid beslist om alle scholen te sluiten tot en met 15 maart.

6 maart: de recepties van onze 2 hotels worden gereduceerd tot 1. We moeten zo veel mogelijk verlof opnemen. En wat met de klanten? Die zijn er bijna niet meer, er zijn nog slechts 5 à 6 kamers geboekt in 2 grote luxe-hotels in Florence die stilaan aan het leeglopen zijn zoals een lekke band.

9 maart – 13 maart

9 maart: de gevreesde lockdown in gans Italië is een feit. Mijn man blijft nog wat dagen werken maar op 14 maart vertrekken de laatste 2 klanten en worden we meegedeeld dat we thuis mogen/moeten blijven. Hotels moeten voorlopig nog niet sluiten volgens het decreet #iorestoacasa maar als er geen gasten zijn wat heeft openblijven dan nog voor zin!

Lang slapen zelfs tot 11.30 wordt een gewoont! Huiswerk voor de kinderen en taken worden via app en whatsapp doorgestuurd. Onze dochter van 9 is flink en heeft weinig tot geen problemen, ze doet veel zelf. Alleen haar zin om het te doen moet je een beetje opwekken maar voor de rest is alles OK.

De kleinste van 5 is altijd een solo-speelster geweest en haar eerste reactie was “Joepie geen school!”

Zelf word ik gek nadat ik op Facebook en andere social media over het Coronavirus lees. Mijn nachtrust is onderbroken en mijn dagindeling in de war, ik ga later gaan slapen (zelfs 2u ’s nachts) en laat opstaan wordt normaal.

In huis begin ik dingen te doen die ik al jaren opzij heb geschoven wegens gebrek aan tijd, zoals foto’s en video’s op de pc ordenen en mooie albums maken. Lekker samen zijn en samen eten wordt geapprecieerd, samen met de kinderen schilderen we een regenboog op een laken dat we buiten op het terras hangen, we applaudiseren voor het zorgpersoneel.

14 maart-19 maart

lang slapen ’s morgens is nog steeds de nieuwe gewoonte, ook laat gaan slapen voor mij,  heb ondertussen Facebook gewist van mijn gsm. Vrienden en familie sturen berichtjes hoe het gaat, videowhatsappen wordt het dagdagelijkse amusement met vrienden en vriendinnen maar ook voor onze 9-jarige dochter worden het momenten om haar vrienden te zien.

Afspraken worden gemaakt voor een aperitief via whatsapp, ieder in zijn eigen huis natuurlijk. Collega’s worden gebeld. Ondertussen is de overheid hard aan het nadenken om de sluiting van de scholen te verlengen, tot wanneer is nog niet bekend. De maatregelen die Italië genomen heeft, worden ook stilaan door de andere Europese landen overgenomen. Ben blij dat België het ook inziet, dit Coronavirus is zeer ernstig op te nemen.

Het verlaten centrale plein van Pistoia in de kleuren van de Italiaanse vlag

In 11 dagen ben ik 1 keer naar de kleine supermarkt geweest, van thuis uit is het ongeveer 2 minuutjes wandelen. Eén van de voordelen om aan het treinstation en in het centrum te leven. Het was toch raar, heel veel mensen hebben maskers aan. Moeten wij die ook aan, ja of neen? Voorlopig nog niet. Ik doe in sneltempo mijn boodschappen en dan vlug naar huis.

Ook ben ik 1 keer naar de grote supermarkt geweest, een nog ongemakkelijker en vreemder gevoel. Dit keer wel een masker aan, zelfs handschoenen. De regels worden hier strikt nageleefd: minstens 1 meter tussen personen, niet teveel mensen tegelijkertijd binnen waardoor het aanschuiven is aan de ingang. Ook hier doe ik rap rap mijn boodschappen en dan vlug terug naar huis. Ik heb toch genoten van een beetje beweging.

Tijd samen met het gezin

Hoe onze dagen er nu uitzien? Af en toe op ons binnenkoertje fietsen met de meisjes, kan deugd doen. Mijn man zit echt niet graag binnen en is normaalgezien iemand die ook niet graag stil zit. Hij geniet nu (na een paar dagen aanpassen) van de kinderen en de vrije tijd die hij al jaren of misschien zelfs nooit gehad heeft. Ikzelf ook.

Wie neemt ons dit nu nog af? Samen zijn, elke maaltijd samen, op het terras eten, samen spelen, dansen, studeren. Samen naar de tv kijken. Samen een film kijken, kortom SAMEN thuis zijn. Discussies zijn er zeker want dat is normaal maar hebben een heel andere toon en reden.

19 maart: de situatie verbetert nog niet ivm het coronavirus. Er wordt nu zelfs nagedacht om de scholen dit schooljaar niet meer open te doen. Smartworking is ineens heel actief geworden, online services die er eerst niet waren zijn er nu opeens wel. Waar gaat dit naartoe?

Op het werk krijgen we bevestiging van speciale “ammortizzatore sociale” dit zijn vergoedingen, financiële tegemoetkomingen. Dit doet raar, dit doet je nadenken maar toch ook weer niet. Alles wordt op een andere manier bekeken en beleefd.

Deze avond ben ik even op het terras gaan staan. Om 23u zag ik vorige week nog wat auto’s op de straat, treinen reden ook nog op geregelde tijdstippen. Deze avond echter genoot ik van de stilte. Totale stilte…geen auto’s…zelfs niet op de autostrade die ik van ver zie…geen treinen… Alleen een triestige gedachte komt er in mij op als ik naar het ziekenhuis kijk…