25 mrt Locals in Toscane tijdens het Coronavirus – Sophie D’haese

24 maart of neen het is 25 maart, ja je zou wel eens de tel kwijt geraken. Vandaag zijn de kinderen precies 20 dagen thuis.

Margot is 14 jaar, zit op school te Firenze in het eerste jaar superiore latijn- grieks. Geen makkelijk jaar, een grote verandering van het dorp naar de stad, maar het ging goed met haar studies. Alleen haar contacten met haar klasgenoten liepen wat moeilijker.

Tijdens een ouderavond hadden we als ouders afgesproken om de kinderen wat meer te stimuleren om elkaar ook buiten de schoolactiviteiten te leren kennen. Maar helaas is dit idee nu op de lange baan geschoven.

Margot aan het werk voor school

Nu hebben ze online lessen, na een paar weken zijn deze lessen dan toch op gang gekomen en gelukkig maar. Want zo wordt de week wat meer een week, elke dag heeft ze lessen met uitzondering van zondag. Vandaag starten de lessen om 8u30!!

Een drie tal uur heeft ze les en nadien heeft ze vrij veel huiswerk waar ze ook een paar uren mee zoet is. Ondertussen heeft ze haar eigen ritme gevonden: huiswerk maken, wat turnoefingen doen, ondermeer via youtube, etc.. en kan ze er weer wat tegen aan.

Wat mamma, Italië in lock down?

De scholen gingen dicht op 5 maart, toen was het nog gepland tot 15 maart en dat was voor de kinderen een ongelooflijk leuk gevoel, 10 dagen extra vakantie. In Italië hebben ze tijdens het schooljaar heel weinig vakantie dus dat was een droom! Toen konden de kinderen nog afspreken bij vrienden ect, maar daar kwam een einde aan want op 11 maart gingen we hier in lock down!

‘Wat mamma, Italië in lock down??? Wat is dat? Wat bedoelen ze daarmee?’ Ja leg dit maar eens uit….. Haar eerste reactie was neen dat kan niet!!! Winkels dicht, thuisblijven maar echt thuis blijven? Stiekem probeerde Margot dan toch met een vriendin uit het dorp af te spreken.

Wij hebben een hondje en wonen op een appartmentje in het dorp, dus wij mogen onze hond uitlaten. Margot op stap met het hondje tot bij de coop, het grootwarenhuis, waar ze had afgesproken met haar vriendin.

Toen ze daar aan het praten waren werden ze door de politie, i carabiniere aangesproken. Wie zijn jullie? Wat is jullie naam en waar wonen jullie? Ze werden onmiddellijk naar huis gestuuurd.

de politie houdt strenge controles om te zien dat iedereen thuis blijft

Ze zijn er nog goed vanaf gekomen, want kennissen uit het dorp moesten zich de dag nadien bij de rjjkswacht aanmelden, met advocaat… Want dit is niet zomaar een bekeuring maar het is strafrechtelijk, dus het komt op je strafblad!!!!

Nu weet Margot precies wat kan of niet kan. Soms heeft ze het wel wat moeilijk maar gelukkig hebben we internet, een computer en heeft ze een eigen telefoon waar ze videogesprekken mee doet met vrienden.

Kamers herschilderen, gezelschapsspelen, …

Met mijn jongste dochter Charlotte daarentegen die op 4 april 12 jaar wordt, was het in het begin gemakkelijker. Charlotte zit namelijk heel graag thuis binnen, speelt zeer graag op haar kamer en ook zij krijgt regelmatig huiswerk door van school. Zij had helemaal geen problemen in het begin maar nu, na 20 dagen krijgt ze het wel wat lastig.

Charlotte in haar kamer

Dus proberen we de dag zo goed mogelijk te vullen. Elke dag moet iemand van de kinderen koken, ze mogen zelf kiezen wat en dat doen ze graag. We hebben ondertussen ook hun kamer herschilderd, het huis opgeruimd,… We spelen dagelijks een gezelschapspel, luisteren naar muziek of bekijken een film.

Maar ja na 20 dagen begint dit ook wat te vervelen en hoe lang zal het nog duren? Officieel gaan de scholen terug open op 3 april maar de regering heeft reeds gemeld dat dit zeker niet haalbaar is. Maar wanneer de scholen dan terug opengaan is één groot vraagteken????

nu in de quarantaine periode is er voldoende tijd om speciale gerechten te bereiden

Misschien zien de kinderen en docenten elkaar pas terug in mei, juni of  september, hopelijk weten we daar binnenkort een antwoord op! De vraag is hoe lang houden zij en wij dat mentaal vol!

Een harde realiteit van de ene dag op de andere

Want ja ook voor ons  ouders is het niet makkelijk. We proberen de kinderen zo stressloos op te vangen, we praten met hen bijna nooit meer over het aantal slachtoffers en besmettingen tenzij ze dit zelf vragen.

Daar zijn ze toch mee bezig, zo heeft Margot vorige week haar testament opgemaakt, met een precieze beschrijving van haar begrafenis en dit nadat ze enkele dagen wat keelpijn had.

Ook voor ons ouders is het niet altijd gemakkelijk en spookt er vanalles door je hoofd. De afgelopen weken zijn zwaar geweest. Ik werk namelijk als stadsgids in Firenze. Op 29 februari had ik klanten en zijn wij door de stad Firenze gefietst, het was een uniek beeld, slechts weinig toeristen. Ik probeerde aan de klanten te vertellen hoeveel geluk ze hadden dat er zo weinig mensen opstap waren, dat ze nu Firenze op een unieke manier konden beleven.

Sophie, Gianfilippo en Charlotte

Ik vertelde ook dat ze de dag nadien zeker het Uffizi moesten bezoeken want doordat er zo weinig toeristen waren ze nu in alle rust zonder file zouden kunnen genieten van de kunst. Helaas, toen ik thuis kwam hoorde ik dat alle musea de dag nadien zouden sluiten vanwege het coronavirus.

Ja, en sinds die dag ging werden de maatregelingen van de regering dag per dag strenger, musea werden gesloten, een negatief reisadvies vanuit buitenlandse zaken, ook vanuit België en zelfs voor Toscane. Lock down voor heel Italië.

Thuisblijven is de boodschap, de eerste annulaties lopen binnen, daar gaat mijn inkomen voor de maand maart… en ook april en … de annulatie’s blijven maar binnen lopen, ook voor mei en gisteren kreeg ik ook nog een annulatie voor juni binnen. Dit jaar zal het niets worden vrees ik.

De moed erin houden iedere dag

Elke dag word ik wakker met wat moed en veel ideeën. Ik ga mijn website veranderen, ik probeer mijn facebook pagina wat bij te werken, ik ga me verder verdiepen in de schilderkunst van Toscane. Officieel kan ik overal in Toscane gidsen dus begin ik met me te verdiepen in Siena, Arezzo, …

Maar dan bedenk ik plots: voor wie zou ik dat doen, er komen geen toeristen. Ik ga toch door, soms met veel enthousiasme, andere dagen met minder. Of neen misschien moet ik helemaal iets anders doen, hoe kom ik aan een inkomen???

Dan lees je of hoor je mensen zeggen, dit is nu het juiste moment om stil te staan en te bedenken wat je echt wilt in je leven. Wat ik wil in mijn leven?? Ik ben hier gelukkig in mijn klein huisje met mijn kinderen en mijn man en mijn werk! Ik heb geen behoefte aan die verandering in mijn leven. Ik ben hier gelukkig.

Ik wil niet terug naar België omdat het daar financieel beter zou zijn. Daar heb je een werkloosheidsuitkering indien je werkloos bent, hier niet maar dit wil ik niet…

Als ik met die gedachten loop dan is mijn man Gianfilippo er gelukkig die mij gerust stelt. ‘Het komt allemaal wel goed’ zegt hij dan.

bord met slogan andrà tutto bene wat wil zeggen alles komt goed aan de ingang van de optiek van Gianfilippo

Gianfilippo heeft samen met zijn zus een eigen zaak, een optiek. Een optieker mag voorlopig nog openblijven en gelukkig maar. Niet dat de zaak nu zo goed loopt, integendeel, er zijn bijna geen klanten, maar hij is de enige optiek zaak die openblijft in het dorp.

En dit doet hij om toch een service te geven aan de mensen die contactlenzen dragen of een kapotte bril hebben. Zo hebben ze klanten die als verplegers en verpleegsters werken. Hij is er om een service te geven en dat doet goed. Hoe klein de bijdrage ook is voor de gemeenschap, een gevoel dat je iets kan doen voor hen, dat doet goed.

Gelukkig hebben we nog ons hondje. Bijna dagelijks ga ik wat gaan wandelen met hem in de wijn- en olijfgaarden. Daar haal ik wat wilde asperges of andere kruiden om een risotto te maken of een ander italiaans gerecht!

Andra tutto bene!!! zoals de Italianen het hier zeggen. Het komt wel goed!!!